در اصل متغیر چیزی نیست جز نام ظرفی که داده ها یا مقادیر مورد استفاده در برنامه در آن ذخیره می شوند. اما حجم و نحوه قراردهی داده در این ظرف وابسته به زبان برنامه نویسی ، نوع متغیر و ساختار در متعیر در آن زبان برنامه نویسی می باشد.

قوانین نامگذاری متغیر

• متغیر را می توان با استفاده از ترکیب حروف، رقم و یا نمادهای اصلی (مانند _) تعریف کرد.
• در ++C هر کلمه ای به جز کلمات کلیدی می تواند به عنوان نام یک متغیر استفاده می شود.
  For ،if ،else ،while ،do ،char و غیره کلمات کلیدی هستند که برای هدف خاصی استفاده می شوند.
  از این کلمات کلیدی نمی توان به عنوان متغیر در ++C استفاده کرد.
• نام متغیر نمی تواند با علامت ها و یا اعداد شروع شود و باید حتما با حروف شروع شده باشد.
  به عنوان مثال، 6Educba یک متغیر معتبر نیست؛ زیرا با عدد شروع می شود.
  در عوض، educba6 می تواند یک متغیر معتبر باشد؛ چون همانطور که گفته شد، با کاراکتر شروع شده است.
• حروف کوچک و بزرگ به عنوان متغیرهای متفاوتی رفتار می کنند؛ زیرا ++C یک زبان حساس به حروف کوچک است.
  به عنوان مثال educba و eduCBA به عنوان دو متغیر متفاوت رفتار می شوند.
• فضاهای خالی برای متغیرها مجاز نیستند. به عنوان مثال، Edu cba معتبر نیست؛ زیرا بین edu و cba فاصله وجود دارد.
  در مقابل، educba یا edu_cba متغیرهای معتبری هستند؛ زیرا ازعلامت تأکید برای پیوستن دو بخش اسم متغیر استفاده شده است.

روش تعریف متغیرها 

نحوه تعریف یک متغیر به شرح زیر است:

data_type variable_name;

عناصر استفاده شده در این تعریف عبارتند از:

data_type: انواع داده ها را برای ذخیره ارزش تعریف می کند. انواع داده ها می توانند int ،char ،float ،double ،long int و… باشند.

variable_name: نام متغیرها را تعریف می کند. این اسم می تواند هر چیزی به جز کلمه کلیدی باشد؛ به عنوان مثال:

int cab;
float sum, mult;

در اولی int یک نوع داده است و cab یک نام متغیر است.

در مثال دوم، ما دو متغیر را اعلام کردیم که float یک نوع داده است و sum و multi نام متغیرها هستند.

انواع متغیرها بر مبنای نوع داده در C++

انواع متغیر در ++C در زیر آمده است.

• int: این نوع متغیرها دارای مقدار عدد صحیح هستند و برای ذخیره مقدار عدد صحیح یعنی 5، 19، 519، 1000 استفاده می شوند.
• char: برای ذخیره شخصیت یا رشته مانند a استفاده می شود و دارای مقادیری مانند ‘c’ ،’F’ ،’B’ ،’p’ ،’q’ و غیره است.
• Long int: برای ذخیره مقادیر طولانی عدد صحیح استفاده می شود.
• Unsigned long int: برای ذخیره مقادیر طولانی عدد صحیح بدون علامت استفاده می شود.
• float: برای ذخیره مقادیر شناور مانند 2.3، 3.679، 9.45 استفاده می شود.
• Double: یک مقدار نقطه شناور با دقت دو برابر را در خود ذخیره می کند.

انواع متغیر در ++C بر اساس دامنه

هر متغیری که در داخل برنامه تعریف شود، استفاده از آن محدودیتی دارد که به آن دامنه گفته می شود. به عنوان مثال، اگر متغیری را در تابع ()main اعلام کنید و سعی کنید از آن متغیر خارج از تابع ()main استفاده کنید، خطای کامپایل دریافت خواهید کرد.

انواع متغیر در زبان ++C بر اساس دامنه به 5 گروه تقسیم می شوند که توصیف این 5 گروه به شرح زیر است:

1. متغیرهای محلی (Local)
   متغیرهای محلی در داخل تابع اعلام می شوند.
   متغیرهای محلی باید قبل از استفاده در برنامه اعلام شوند.
   توابعی که در داخل همان تابع اعلام می شوند، می توانند مقدار متغیرها را تغییر دهند.
   توابع خارجی نمی توانند مقدار متغیرهای محلی را تغییر دهند.

2. متغیرهای جهانی (Global)
   متغیرهای جهانی خارج از توابع اعلام می شوند.
   هر عملکردی، یعنی هم عملکرد محلی و هم عملکرد جهانی، می توانند مقدار متغیرهای جهانی را تغییر دهند.

3. متغیرهای استاتیک (static)
   این متغیرها با کلمه static اعلام می شوند و در تمامی کلاس های برنامه نویسی ثابت و مشترک بوده و تغییری نخواهد کرد.

4. متغیرهای خودکار (Automatic)
   متغیرهای خودکار با کلمه کلیدی Automatic اعلام می شوند.
   تمام متغیرهایی که در داخل توابع اعلام می شوند به عنوان پیش فرض به عنوان یک متغیر خودکار در نظر گرفته می شوند.

5. متغیرهای خارجی (external)
   با استفاده از کلمه کلیدی extern، متغیرهای خارجی اعلام می شوند و به کامپایلر می فهماند که مقدار دهی این متغیر در یک ماژول دیگر اتفاق می افتد.